Einde van outreach

Lieve allemaal, 

Het is verdrietig, maar waar, outreach is alweer over. Tijd vliegt voorbij als je het naar je zin hebt! Ik zit nu in een hostel in Kathmandu, straks hebben we ons laatste diner als groep en morgenochtend vliegen we terug naar Nieuw-Zeeland. We hebben nog een 12 uur durende lay-over in Melbourne, Australië, op de terugweg, dus dat is leuk! Nog een dagje genieten daar als groep. 

We hebben een ongelofelijk fijne tijd gehad hier. Alles is zo soepel verlopen en iedereen is gezond en leeft nog! Na onze twee weken in de dorpjes in de bergen, zoals beschreven in mijn laatste blog, zijn we een week gaan helpen in een ander dorp waar ze net nieuw een ziekenhuis hebben gebouwd. Het werd nog niet gebruikt, want ze waren hard aan het bidden voor een fulltime dokter. We hebben de groep daar mogen bemoedigen en mogen helpen in het ondersteunen van de plaatselijke kerk. Ook hebben we daar een kindertehuis opgezocht en hebben we gespeeld met de kinderen daar! Dat was heel erg bijzonder.. De kinderen bleven om liefde vragen, zoals een knuffel of ze wilden graag op je schoot zitten. Ze bleven steeds je handen vasthouden en hingen giechelend aan je armen. Je kon zo sterk voelen dat ze gewoonweg geliefd wilden zijn door anderen. Het was super bemoedigend om liefde te kunnen uitdelen aan ze en ze gewoonweg vast te houden en spelletjes met ze te spelen. Die kinderen hebben echt mijn hart geraakt!

De week erna zijn we weer voor 14 uur heen en 14 uur terug in een bus gestapt om een nieuw kindertehuis te bouwen. Was dus vooral fysiek werk! een vloer leggen, cement maken, schuren, verven etc. Het was gaaf om te zien wat voor voortgang we maakten! Aan het einde van de week zag het tehuis er stukke beter uit! Ze hopen het voor de zomer af te hebben zodat de kinderen er kunnen verblijven. Er zijn zoveel straatkinderen hier, het is zo verdrietig om te zien.. Het is een bemoediging dat we hebben mogen helpen bouwen aan iets wat een paar kinderen weer van de straat kan helpen. 

De week daarna was onze afgelopen week. We mochten samenwerken met een organisatie genaamd 'Beauty for ashes'. Veel meisjes in Nepal worden door mannen ontvoerd en in de prostitutie gezet. We hebben al zoveel verhalen gehoord over meisjes tussen de tien en twaalf jaar die spoorloos zijn verdwenen en iedereen weet waar ze terecht zijn gekomen, namelijk prostitutie. De meisjes zijn zo jong.. Het is een verschrikkelijk idee. Maar deze organisatie red meisjes uit de prostitutie en voorkomt dat de meisjes überhaupt erin terecht komen. Deze laatste week hebben we gespendeerd in een dorp, waar families opzettelijk hun dochters verkopen aan de prostitutie. Het is zelfs zo erg, dat families blijer zijn als er een meisje wordt geboren dan een jongen, omdat ze weten dat ze rond de leeftijd van tien jaar er goed geld voor kunnen krijgen, en ze zijn erg arm in het dorp hier. Dit alles heeft ervoor gezorgd dat er geen huwbare vrouwen meer zijn in dit dorp, omdat de meeste worden verkocht, zo heftig is het probleem. De organisatie heeft sinds een maand een huis gekocht in het dorp, waar we hebben overnacht. We hebben vooral ze geholpen om een plek te creëren hier, waaruit ze verder kunnen werken. Veel gebeden en aanbidding gedaan voor de organisatie en God gevraagd welke plannen Hij voor ze heeft hier. Ook hebben we een paar vrouwen die zijn gered mogen ontmoeten, het was super bijzonder.

Het raakt je hart zo om al deze gebroken mensen te zien. Het doet me veel en zet me erg aan het denken. Je beseft je hoe goed je het hebt, en je beseft hoe erg de wereld er aantoe is. Je hoort zulke verschrikkelijke verhalen, maar tegelijkertijd hoor je ook ontzettend bemoedigende verhalen van alle mensen die hier een verschil proberen te maken! Al hoor je dat de organisatie maar 10 meisjes kan redden per maand, het zijn er toch 120 per jaar van de 15.000 gevallen per jaar. Het klinkt als niks, maar als iedereen een beetje doet, komen we ergens! Het is bijzonder om daar onderdeel van te kunnen zijn. 

Gisteren hebben we een mountain flight over de Himalayas gehad wat adembenemend mooi was! Zaterdag zijn we weer terug in Nieuw-Zeeland voor een week om gedag te zeggen en voor te bereiden op het terug naar huis gaan. Daarna ben ik twee weken in Australie bij Aishah! Yes!! 14 maart ben ik weer thuis!

Gebedspunten zijn;

- een veilige vlucht terug naar huis
- Een goede afsluiting van de DTS terug in Nieuw-Zeeland
- En duidelijkheid voor mij wat God van me vraagt thuis, wat te doen en waar te gaan.

veel liefs en tot gauw!